استعمال لفظ در لفظاستعمال لفظ در لفظ به اطلاق لفظ و اراده لفظ بدون قصد معنا اطلاق می‌شود. ۱ - تعریفاستعمال لفظ در لفظ، عبارت است از به کار بردن لفظ و اراده آن بدون قصد معنا، مانند: «زید لفظ» که در آن، از زید، لفظ «زید» اراده شده است، نه معنای آن که یک انسان با خصوصیات خارجی است. ۲ - اقساماستعمال لفظ در لفظ، چهار صورت دارد: ۱. اطلاق لفظ و اراده شخص آن؛ ۲. اطلاق لفظ و اراده نوع آن؛ ۳. اطلاق لفظ و اراده صنف آن؛ ۴. اطلاق لفظ و اراده مثل آن. ۳ - دیدگاه اصولیوندر مورد استعمال لفظ در لفظ، مبانی مختلفی وجود دارد: برخی هم چون مرحوم « بروجردی » و « خویی » معتقدند استعمال لفظ در لفظ از باب استعمال نیست. برخی دیگر مانند مرحوم « آخوند خراسانی »، استعمال لفظ در شخص را از باب استعمال نمی‌دانند؛ برخلاف سه نوع دیگر که آن‌ها را از باب استعمال می‌دانند. [۵]
فاضل لنکرانی، محمد، کفایة الاصول، ج۱، ص۷۵.
[۶]
شیرازی، محمد، الوصول الی کفایة الاصول، ج۱، ص۶۰.
۴ - پانویس
۵ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۱۸۶، برگرفته از مقاله «استعمال لفظ در لفظ». رده‌های این صفحه : استعمال الفاظ
|